Jonathan

Jonathan

Jonathan is 15 jaar. Hij is groot, breed en goedlachs. Zijn huid is donker, maar niet gitzwart, meer glanzend en doorzichtig. Jonathan woont al een paar maanden in Nederland, eerst in een assielzoekerskamp, maar nu heeft hij papieren, een voogd en een adres om naartoe te verhuizen.

Om samen met andere jonge mensen in een echt huis te wonen.

Te leren hoe je Nederlander wordt en een toekomst op te bouwen.

Hij heeft geen ouders meer, ook geen broers en zussen.

Hij heeft gezien hoe zijn familie de kogel kreeg, stuk voor stuk.

Ze waren met het hele gezin aan het eten, Jonathan en zijn broers en zussen, zijn ouders en zijn opa. 

Ze zaten samen op de grond van de woonkamer aan een lage tafel. Dit was eigenlijk de enige kamer die het huis had. In de hoek lagen de matrassen opgestapeld, netjes met de dekens en doeken voor de nacht ertussen. 

Er stond een kast. Daarin lagen de speciale en persoonlijke spullen, iedereen had zijn eigen plank. 

Op de plank van Jonathan lag een schrift, een potlood en puntenslijper.

Maar die laatste gebruikte Jonathan liever niet. Iets wegslijpen wat zo kostbaar was, dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Jonathan gebruikte liever een schuurpapiertje om het hout bij de potloodpunt voorzichtig weg te schuren. Niet te weinig, maar vooral niet te veel.

Jonathan schreef graag, hij had op school geleerd hoe dat moest. Zijn oudste zus had hem geholpen de letters mooi te vormen op het papier van zijn schrift. ‘s Avonds laat zaten ze dan samen voorover gebogen over het schrift. Zij hielp hem met engelengeduld. Jonathan liet de volgende dag vol trots het resultaat aan zijn meester zien.

Maar nu was zijn zus dus een engel geworden. Net als de rest van het gezin. Tijdens het eten, plotseling. 

Jonathan was water gaan halen voor bij het eten. Hij moest naar de de pomp, aan de rand van hun dorp. 

Op de terugweg, hoorde hij de lucht trillen, hij rook dat iets niet klopte. Van een serene stilte veranderde de hemel in een zwarte, rode harde krijs.

Jonathan heeft uren in de bosjes gezeten met zijn jerrycan vol water.

Wachtend tot het krijsen zou stoppen, de lucht niet meer trilde. Het moet uren geduurd hebben voor Jonathan uit de bosjes tevoorschijn durfde te komen. Voorzichtig, stap voor stap, haast sluipend over het zanderige pad liep hij terug naar huis. Zijn huis was afgebrand, net als het huis van de buren. De kast met speciale spullen was omgevallen, half vergaan in de vlammen. Zoekend en porrend met een stok in de smeulende koolresten, zag Jonathan de puntenslijper. Her en der lagen de lijken. Hij herkende zijn oudste zus met moeite.

Ruim drie jaar na mijn eerste ontmoeting met Jonathan kom ik hem tegen, ’s ochtends vroeg op straat voor de apotheek. Jonathan is klein, hij lijkt gekrompen. Zijn huid is dof en hij lacht niet zijn brede lach.

Hij vertelt dat hij wacht tot de apotheek open gaat. Hij heeft opdracht gekregen injecties te halen, omdat hij terug moet naar zijn geboorteland. Hij is 18 jaar geworden en dus volwassen en zelfredzaam, zegt hij. Zo staat het in de brief die hij ontving. Jonathan probeert zich groot te maken door diep in te ademen en bij de uitademing zijn lijf rechtop te houden.

Het lukt hem niet echt.

Jonathan pakt uit zijn rugzak een schrift, potlood en een stukje schuurpapier. Hij geeft mij het schuurpapier, 

kijkt mij aan en draait zich om.

Jonathan draagt een shirt met engeltjes er op.

Adem in... adem uit....

Lisa

Ze staat op de stoep voor de deur. Helemaal buiten adem hijgend met een hand steun zoekend aan de deurpost. 'Ik heb mij zo gehaast, niet normaal meer joh', komt er in een diepe zucht uit. Eenmaal op de bank geploft, zet ik een dampende kop thee voor haar neer. Ik weet dat ze daar het liefst mee begint. Na een kwartier een glaasje water en dan afsluiten met sterke koffie. Met veel suiker.  'Ik weet het gewoon echt niet meer, dat gedoe en ge-ren. Overal loop ik achteraan, ik ben de laatste die ergens van hoort maar mag wel steeds puin ruimen'. Lisa heeft het over haar werk, haar man en haar kinderen. Ze heeft een management functie op een personeelsafdeling bij een groot bedrijf in de Randstad. Pas heeft ze promotie gemaakt, waar ze erg blij mee is. Ze had er al op gehoopt dat haar harde werken zichtbaar genoeg zou zijn. Niet dat ze er voor door de blubber zou moeten gaan, nee, het moest wel leuk blijven. Maar ondertussen werkte ze wel meer dan 40 uur per week en dan telde ze de overuren die er dagelijks bijkwamen voor het gemak niet mee. En ook niet die uurtjes dat ze 's avonds, als de kinderen op bed lagen, nog even haar mail nakeek, wat documenten doorstuurde en de agenda doornam. De kinderen waren nog klein, dus die merkte er niet zo veel van. Tenminste, dat hoopte Lisa.  Haar man had wel al wat klachten gehad. Zijn baan bij het ministerie was ook al niet mis wat uren betreft. 'Maar ja, als je ergens wilt komen, zal je eerst moeten investeren', zei zij wijs. Haar man miste de uurtjes samen op de bank met een flesje wijn, een goed gesprek en een knetterende open haard. 'Het enige wat nog knettert', zegt Lisa, 'is mijn hoofd'. 'Want weet je, gek ben ik aan het worden, van al dat moeten. Ik ben nooit klaar, als mijn mail is weggewerkt, kan ik aan de afwas, moet de wasmachine opnieuw gevuld en moet ik m'n moeder bellen. Dat mensje is helemaal alleen, heeft ook zo d'r aandacht nodig, toch'?   Lisa begint te gapen, een paar keer flink achter elkaar en neemt dan een flinke slok van haar water. 'Zo, genoeg geklaagd', roept ze abrupt, gaat rechtop zitten en graait in haar tas naar haar schrijfboekje. De aantekeningen van het vorige gesprek heeft zij zorgvuldig uitgewerkt, met schema's en pijlen, opsommingen en conclusies. Lisa noemt de verbeteringen, dat wat zij zich bewust is geworden in de afgelopen paar weken. Oude patronen heeft ze beschreven. Daar waar zij echt last van had, heeft ze geanalyseerd. De doelen die we samen gesteld hadden, heeft zij stap voor stap uitgewerkt. 'Ik heb je aanwijzingen over het voelen, denken en doen doorgevoerd, ik weet nu welke richting ik op wil. En ik weet ook aan wie ik kan vragen om mij daarin te ondersteunen'. Lisa vertelt dat ze grote stappen heeft gezet. Dat ze de confrontatie met zichzelf is aangegaan. En dat ze dat heel eng vond. 'Uit mijn comfort-zone en hup, de boze grote mensenwereld in'. Lisa schrikt van haar eigen woorden, is stil en zakt langzaam in elkaar, schuivend een hoek van de bank in. 'Als ik nou al die ballen de lucht in kon houden he, maar dat is echt niet meer wat mij lukt en ook niet wat ik nog langer wil'. 'Dan maar kritiek en opmerkingen, dan denken ze maar dat ik niet perfect ben'. Weer is Lisa even stil. Ze pakt de koffie aan en doet er nog 2 extra scheppen suiker in. Langzaam schept ze met haar lepeltje de half smeltende suiker van de bodem omhoog en likt het zoet op. Ze fronst eerst haar voorhoofd, dan een brede grijns. 'De wereld kan de pot op, ik weet wat ik kan en wat ik waard ben. Ik wil nog een keer de oefening doen om het invullen van andermans gedachten te stoppen. Ik heb genoeg aan mijn eigen hoofd'. Lisa gaat staan, pakt de stiften bij het schrijfbord en begint de schema's te tekenen. 'Kan jij van de week kennis komen maken met mijn directeur? 'Hij kan nog wel wat van je leren, en ik wil ook samen met mijn man hier bij jou komen'. Ze draait zich met een zwierige beweging naar mij toe en glimlacht. 'En nu ga jij mij zeker vertellen dat ik dat ook best wel zelf zou kunnen, he?!' We nemen de komende weken op hoofdpunten door. Wat zijn mogelijke valkuilen, wat kan zij zich nu voornemen om scherp te houden. Lisa maakt aantekeningen, schept het laatste restje suiker met koffie uit haar kopje en klapt dan haar schrijfboekje dicht. We maken een nieuwe afspraak. Vlak voor ze haar sportauto inspringt, roept ze mij toe of ik tijd wil reserveren voor haar directeur en haar man. 'Het zal ze goed doen'. Lisa straalt, start motor van haar wagen en geeft gas. 

Aicha

Aicha

 

Aicha is blij, als een kind straalt zij van oor tot oor. Een prachtige lach op een prachtig gezicht. Haar donkere ogen vallen op, omdat ze zo straalt. Ze geeft haast licht. Ze heeft zich uitdagend gekleed, voor haar doen. Ik kan duidelijk de welving van haar borsten zien onder zacht roze kant. Over haar hemt draagt ze een donkerbruine blouse. Met een grijze legging en open schoenen. In haar oren draagt zij blauwe hangers. Ze dansen mee op het ritme van haar lachen. Haar lange donkere en dikke haar draagt ze los vandaag. Het staat haar mooi, zacht en vrouwelijk, verleidelijk zonder het zelf te beseffen. De hele wereld kan ze aan. Dus ook haar ouders.

 

Twee weken geleden belde ze mij op. In paniek. Haar vader had haar dreigend verteld dat zij gezien was op straat met een jongen. Wat zij wel niet in haar hoofd haalde en of zij niet besefte hoe zij de familie met hem als vader voorop, ten schande maakte. Hoe moest hij dit rechttrekken, zijn oudste dochter die schaamteloos over straat liep, naar een wild vreemde vent lachte en zich liet aanraken door hem. Onder het oog van iedereen. In ieder geval voor het oog van diegene die haar had gezien, het nieuws aan hem vertelde, achter de hand fluisterend. Te schaamtevol. Te ongepast. Te kwetsend. En respectloos. Ook dat.

 

Aicha wist wat de woorden van haar vader betekenden. Ze moest op haar tellen passen. Dan probeerde zij hem te ontwijken in haar bewegingen. Schreeuwde terug dat zij haar eigen leven wilde lijden. Zelf wel uitmaakte met wie ze omging. Dat hij niets over haar te zeggen had en in een andere eeuw leefde. Zij beet hem toe dat zij in twee culturen leefde en het beste uit elk wilde halen. Omdat dat nou eenmaal haar wereld is. En dat hij vast zat in een cultuur die niet meer van deze tijd is, achterhaald en bekrompen.

Hij zou uithalen. Zoals eerder ook was gebeurd als zij iets respectloos had gedaan. Dan kwam zij de dag erna op school, zorgvuldig haar kleding over haar armen en benen getrokken. Zodat de blauwe plekken niet opvielen.

 

Dit keer besliste Aicha anders. In een fractie van een seconde. Zij bleef staan, zorgde dat zij haar vader kon blijven aankijken. Knikte naar hem en sloeg toen haar ogen neer. Toen hij stopte met schreeuwen, reageerde zij. Dat zij hem niet wilde kwetsen, geen verdriet wilde doen. Dat zij het liefst wilde dat hij trots op haar kon zijn. Zij verklaarde hem zijn liefde, gooide haar loyaliteit in de strijd. Aicha kwam haar vader tegemoet, zij vertelde hem dat de jongen op straat haar om verkering had gevraagd. Dat zij hem had uitgelachen en afgewezen. Dat de jongen haar hand had willen pakken, maar dat zij hem een duw had gegeven, lachend.

 

Aicha’s vader was stil geworden. Omdat hij wist dat als Aicha iemand een duw geeft, deze behoorlijk hard kon aankomen. Dat wist hij door de reacties die zij hem had gegeven als hij haar met harde hand terecht had willen wijzen. Hij wist het ook, omdat zijn dochter op Thai boxen was gegaan. Stiekem, zonder zijn toestemming. Hij had gehoord, via via, dat zij goed was, uitblonk in de groep. Er zou binnenkort een wedstrijd komen. Dat had hij gehoord.

 

Zij spraken niet verder samen. Keken elkaar wel aan.

Moeder bracht de thee.

 

Aicha

Ze trekt de doos met tissues op schoot. Om de haverklap trekt ze er een nieuwe uit en snuit haar neus en veegt woest over haar ogen. Die ogen zijn zwart, met een wilde blik. Het kohl rond haar ogen is na een paar minuten verdwenen. Een veeg loopt langs haar wenkbrauw richting haar slaap.

Ik zal het haar straks zeggen, als we langs de spiegel lopen naar de voordeur. Als het gesprek beëindigd is en zij haar weg weer vervolgd.

Ze heeft een lichtbruine huid, zwarte lange golvende haren.

In haar hals en op haar armen zie ik talloze blauwe, haast zwarte bloeduitstortingen. Onder haar linker oog zitten sporen van rake klappen.

Aicha vertelt. Zij 22 jaar en oudste in haar Marokkaanse gezin. Haar jongere broer en zus zijn heel anders dan zij. Die zijn volgzamer. Haar broer studeert veel en gaat nooit uit. Behalve naar de moskee. Zijn vrienden zijn zijn klasgenoten. Haar zus is wel wat eigenwijzer en eigenzinniger, maar draagt de hoofddoek zoals hun ouders dat graag zien. Vraagt niets, doet wat van haar verwacht wordt.

Aicha niet. Ze vertikt het. Draagt geen hoofddoek. Helpt hoogstens met het dekken en afruimen van de tafel. Maar niet elke dag. Ze heeft haar woordje klaar. En dat doet ze dan ook. Om de haverklap verteld zij haar ouders wat zij wil, belangrijk vind. Hoe zij haar toekomst ziet en wat haar dromen zijn.

Haar vader snapt niets van haar. Roept regelmatig vertwijfelt uit waar ze het allemaal vandaan heeft. Haar moeder heeft haar allang voor gek verklaart, bezeten door het kwaad, dat is zij. Radeloos en kwaad zijn haar ouders op haar. Vertwijfelt en wanhopig. Ze hebben overwogen hun dochter naar familie te sturen in Marokko. Het gezin zou op vakantie gaan naar tante Cassablanca. Vader beheert tijdens de reis de paspoorten van het gezin. Dus dat was vast geregeld. Moeders zus had de komst van haar nichtje al helemaal voorbereid. Ze zouden fijne weken hebben samen. Goed eten, aansterken. De familiebanden aanhalen. Het gezin zou vertrekken na een aantal weken, voor een reisje naar de Moskee in een naburige stad. Aicha zou niet mee willen, wars als zij is van alles wat met religie te maken heeft. Ze zouden haar bij tante laten en dan zelf vertrekken naar Nederland.

Aicha vertikte het: zij wil niet mee naar de familie tijdens de zomervakantie.

Het plan van ouders gaat niet door. Vader wil niet zonder haar vertrekken.

Aicha laat trots haar blauwe plekken zien. Ze trekt haar bloes naar beneden zodat haar borst zichtbaar is. Ze zit op kickboxen. Natuurlijk stiekem, haar ouders mogen het niet weten. Zoals er zoveel is dat zij voor haar ouders verborgen houdt. Zij houdt van haar ouders. Wil zo graag dat zij trots zijn op haar en wil deel uitmaken van haar gezin, erbij horen.

Aicha trekt nog een sliert tissues uit de doos. 

Hectisch geluk

Jouw definitie van geluk...

De week staat in het teken van rennen, vliegen, regelen, werken en zorgen. 

Voor de kinderen, de baas, je partner, je ouders en schoonouders, de koelkast en de wc moest ook nog worden gesopt. De weekenden zijn vol. 

De kinderen moeten naar sportclubs en verjaardagfeestjes worden gebracht. 

Ze hebben begeleiding nodig bij het maken én het overhoren van hun huiswerk.

Eigenlijk willen ze nu toch ook eindelijk wel eens samen met jou een spelletje doen. Heel ouderwets, aan tafel met thee en koekjes. Want daar vertelde je hen ooit over, hoe dat was, op winterse lange donkere avonden vroeger bij jou thuis. Of juist tijdens de warme lome zomerse dagen, met de hele familie in de tuin van oma. Net als in de film. Lijkt hen wel wat. En jou ook, eigenlijk. 

Zo ging dat vroeger.

Maar het is weekend. Dus tijd om de ‘week’ boodschappen te doen. Oma een bezoekje te brengen, tussen door het ene kind van de sportclub ophalen en de ander bij een partijtje af te zetten. 

Tussen door een snelle blik in de zaterdagkrant, een lauwe kop koffie te drinken en een rondje met de hond te lopen. Dat moet dan meteen langs de vuilcontainer, want de vuilniszak stond al dagen klaar om weggebracht te worden. 

Tussendoor de rekeningen online betalen, de was in de droger gooien en strijken moest ook nog, maar niet nu. 

Op zondagavond zit je op de bank met een glas wijn, je partner naast je.

Agenda’s op schoot, wie kan waneer de kinderen brengen en halen? 

Een belangrijke vergadering met het team én de presentatie voor een belangrijke klant, gooien roet in het eten, in het zorgvuldig samengestelde week schema. 

Gelukkig heeft Maria alleen maar verhoging, en geen koorts.

En Erik kan inmiddels eigenlijk wel zelf naar de orthodontist fietsen.

Vroeger waren er dromen, verlangens en behoeftes.

Jij, samen met je lief... de ideale wereld, jullie wereld samen.

De waan van de dag en de hectiek van de agenda’s. Tijd voor een date. 

Afspreken wanner weer samen te zijn, echt, met z’n tweetjes. 

Af en toe een weekendje in een luxe hotel om samen te genieten van elkaar.

Het is tijd om aan je dromen, verlangens en behoeften, te beantwoorden. 

Plan een datum.

1 e nieuwsbrief

DE 1e NIEUWSBRIEF VAN MOON CONSULTANCY Friend on Facebook Follow on Twitter Forward to a Friend Aanbod - Personal Coach - Individuele therapie - Relatietherapie - Jongeren Coaching    Speciaal aanbod: Wegens het 5 jarig bestaan van Moon  is het mogelijk om je voor een coach traject aan te melden voor een speciale prijs. Voor 3 gesprekken van 1 uur, krijg je 10% korting op het normale tarief.  Voor jongeren tot 23 jaar geldt een extra korting van 20%!Mail voor informatie en aanmelding hier.  Deze aanbieding geldt tot 31 maart 2011! Van denken & voelen naar doen! Mijn naam is Mirjam Veltman en ik ben de ondernemer van Moon Consultancy:  de praktijk voor Relatie- en gezinstherapie en Coachen in Dordrecht. Met mijn jarenlange ervaring in de (jeugd-) hulpverlening ben ik 5 jaar geleden serieus aan de slag gegaan met mijn grote wens: zelfstandig mijn praktijk voeren op het gebied van therapie en coachen. Met veel passie en een gezonde dosis doorzettingsvermogen, heb ik in  december 2010 een feestje mogen vieren: Wat begon als wens, is een bloeiende werkelijkheid geworden. Kracht De kracht van Moon zit in de persoonlijke en professionele werkwijze. Ik ben  gespecialiseerd in communicatieprocessen tussen mensen, de onderlinge relatie en ondersteun bij veranderingsprocessen om doelmatiger, prettiger en effectiever datgene te kunnen doen, waar zij goed in zijn.  betrouwbaarheid en comitment een persoonlijke aanpak: de vraag is de rode draad naar het resultaat up to date wat betreft professionele ontwikkelingen in het vakgebied een praktijk met een veilige en rustige sfeer om ontspannen de gesprekken te voeren echte aandacht en een enorme motivatie en passie om een verschil te maken en samen doelen te bereiken doorverwijzings mogelijkheden en consultatie met vak genoten voldoen aan alle regels en wetten die noodzakelijk zijn voor wetgever, zorgverzekeraars en beroepsverenigingen Dus geen bureaudiensten, telefonistes, maanden lange wachtlijsten voor je een 1e afspraak hebt. Geen ingewikkelde procedure's en protocollen, geen tijdverlies met overbodige vergaderingen.  Voor wie De klanten die zich aanmelden zijn net zo divers als de hulpvragen die er binnen komen. De therapie en coaching is geschikt voor iedereen die gemotiveerd aan de eigen veranderingen wil werken. Zodat je  inzicht ontwikkeld in datgene waar je last van hebt en kan inzetten voor verandering zoals jij dat wenst. Of juist een vaardigheid die goed is, wilt vergroten en effectiever wilt leren inzetten. Dit varieert van het werken aan je zelfbeeld en het vergroten van je zelfvertrouwen, tot het vinden van balans in werk en priveleven. Van burn-out klachten, tot relatieproblemen. Van opvoedingsondersteuning, tot rouw- en verliesverwerking. Uitgelicht: Relatietherapie Als het al een tijdje niet zo goed gaat in je relatie, dan merk je dat meestal aan de manier waarop je met elkaar omgaat en hoe je met elkaar praat. Het kan er op lijken dat wat jij zegt door je partner helemaal niet of heel anders wordt gehoord. En normaal gesprek valt dan niet meer te voeren. En van die vertrouwde intimiteit van vroeger is nog maar bar weinig over. Pogingen om dit te veranderen pakken steeds verkeerd uit, kwetsen en elkaar niet verstaan, komt steeds vaker voor: een negatieve spiraal. Relaties zijn gebaat bij balans. Als er iets niet lekker zit in de relatie met jepartner, dan heeft dat een groot negatief effect op alle andere aspecten van je leven zoals werk en fysieke en geestelijke gezondheid. Mensen met een goede relatie zijn bewezen gezonder, leven langer en voelen gelukkiger. Contact: Riouwstraat 37 3312 XJ Dordrecht telefon: 06-51515962info@moonconsultancy.nl www.moonconsultancy.nl Inspiratie.... http://www.youtube.com/watch?v=fW8amMCVAJQ http://www.youtube.com/watch?v=7EYAUazLI9k&feature=related Mijn blog pagina: http://moonconsultancy.blogspot.com/ Schildpad Klein, maar van hard materiaal. Beschermend en veilig. Een stevig schild om onder te verschuilen en beschermen. Een zachte binnenkant, voelen, ademen. Rustig lopend de omgeving bezien. De zee is de veilige ruimte, vrij, transparant en open. Zwevend, geichtloos, pijnloos: de ruimte innemend. De relatie die je met jezelf hebt, daar waar je vandaan komt als spiegel. Grenzen, normen en waarden. Traditionele gerbuiken die al generaties lang worden voortgezet. Geboden en verboden. De 'tegeltjes aan de wand'.  Soms komen de verhalen los. Vertellen de grootouders aan de kleinkinderen over vroeger. Leggen de kinderen uit aan de ouders hoe de wereld van nu in elkaar steekt. Als de verhalen los komen.  Als betekenis gevend, verklarend en rechtvaardigend. Voor elkaars bestaan, om er te mogen zijn.  Anders-Om Je hoort mensen vaak zeggen dat ze een 'to do' lijstje hebben. Die moet afgewerkt. Stuk voor stuk afstrepen van dat wat gedaan is en afgerond. Werkt dat? Of zit jij met jouw lijstje aan te hikken tegen wat er nog allemaal te doen is.  Doe het eens anders: Schrijf op wat je wel al gedaan hebt, wat klaar is, wat afgerond is. Kijk eens wat het jou oplevert aan gevoel, tevredenheid, rust en hoe het je stress verminderd. Het zal je wel eens kunnen verbazen!  Je doet veel meer dan je had gedacht, denk eens anders-om !  follow on Twitter | friend on Facebook | forward to a friend  Copyright © 2011 Moon Consultancy, All rights reserved. Je ontvangt deze nieuwsbrief, omdat je in mijn adressenbestand staat. Ik zou het waarderen als je de nieuwsbrief doorstuurd naar iedreen, waarvan jij denkt dat het nuttige informatie bevat voor die persoon of organisatie. Mocht je deze email - nieuwsbrief niet willen ontvangen: dan kan je dit aangeven en haal ik je van de lijst. Our mailing address is: Moon Consultancy Riouwstraat 37 Dordrecht, Zuid-holland -3312XJ Add us to your address book  unsubscribe from this list | update subscription preferences | view email in browser

Karakter...1

Waardige bepaling


Mijn opvoeding was doordrenkt met 'de' sociale gedachte: je geeft, dat wat je te bieden hebt. Deze gedachte was voornamelijk gericht op de lagere sociale klasse. Het proletariaat, zoals mijn moeder dat noemde.
Geld was voor haar een vies woord, dat was iets van de 'rijken', de conservatieven, zelfs de liberalen.
Sociale uitkeringen waren in haar optiek dan ook een recht waar iedereen aansprak op kon maken.
Zij was hier dusdanig van overtuigd, dat het 'fout' was als ik opperde dat je toch ook best een baantje kon nemen zolang je gezond van lijf en leden was.
Mijn moeder vond zichzelf zeer politiek correct.
En zo moest ik dus ook denken, voelen en doen.

Mooi niet dus.
Ik wil werken voor mijn geld.
Ik wil zelf mijn rekeningen betalen en datgene doen wat mij een prettig gevoel geeft. Soms is dat exclusieve luxe, soms simpel en klein.
Ik herinner mij hoe ik als klein meisje mijn eigen zakcentje verdiende met een klusje voor de buurvrouw en naar de winkel huppelde om er een zak drop te kopen.
Euforisch voelde dat! Net zoals trouwens de eerste factuur, die ik na mijn eerste opdracht voor mijn vers gestarte praktijk op de brievenbus deed: euforisch.
Met een trotste kriebel in mijn buik!

Ik ben dus flink gaan studeren, en doe dat nog steeds.
Om te blijven professionaliseren, nog meer specialist te zijn in mijn vak: therapeut en coach.

Geweldig: het concept van "waardebepaling achteraf".
Ik ben er groot voorstander van.
De klant en jij spreken van te voren af wat de aangeboden diensten waard zijn. Meestal is dit uiteraard 'gewoon' in euro's. Vergoedingen zijn conform 'uurtje factuurtje' of een bepaald traject.  Zoals dat vast is gelegd door het bedrijf, of zoals je dat samen een-op-een afspreekt.

Soms kan overeen gekomen worden dat een gedeelte op een andere manier verzilverd wordt.
Dit spreek ik van te voren af met de klant. Duidelijk, concreet, praktisch en voor beide partijen haalbaar.
Afhankelijk van de afspraak, geef ik soms een wensenlijstje aan de klant.... Laatst  heb ik ruim 2 kilo chocolade mogen ontvangen. Gepresenteerd op een dienblad en mooi versierd. Heerlijk!

Op deze wijze worden diensten die eerst onbereikbaar leken voor een klant, wel mogelijk. Het kan er voor zorgen dat een klant vast kan beginnen met het genereren van kennis en actie. Om een flow te bewerkstelligen. Om de kar los te trekken. Om eerst te ondernemen en daarna te zien hoe dit zich vertaald in een langzaam vol druppelende bankrekening... En dan de 'aanjager' alsnog te belonen.

Waardebepaling als mogelijkheid.
Als het goed gaat tenminste.
Het is een ander verhaal als 'men' er als vanzelfsprekend vanuit gaat dat zij bepalen hoe betalingen verlopen en in welke vorm dat is. Dat jij toch moet begrijpen dat zij je factuur niet kunnen betalen, dus dat je als klant mag nemen. Als een vanzelfsprekend recht om te ontvangen.
Dan begint het toch meer op een vorm van diefstal te lijken, of proletarisch winkelen, zoals mijn moeder dat dan zou heretiketteren....

Het is maar hoe je met jezelf en anderen wilt omgaan, hoe te waarderen en hoe dit te uiten. Dus: communicatie mensen, spreek uit wat je verwacht, dan weet ieder waar die aan toe is.

Mirjam Veltman

www.moonconsultancy.nl

MOON CONSULTANCY

Plezier en voldoening hebben in het dagelijks leven en je werk vinden wij belangrijk. 

Wij  begeleiden mensen op het gebied van persoonlijke & professionele ontwikkeling.

Soms heb je een coach nodig: om te reflecteren, spiegelen, diepgaand met elkaar 

van gedachten te wisselen om je leven een nieuwe impuls te geven.

BETEKENIS GEVEN IN HET VERSCHIL

KIEZEN VOOR JOUW MOGELIJKHEDEN

Onze werkwijze is respectvol, soms confronterend, 

altijd krachtig, deskundig en gericht op resultaat. 

Het versterken van de kwaliteiten en het realiseren van jouw doel in het dagelijks leven, is hierbij leidraad.

Bij Moon Consultancy kan je terecht voor:

• Personal Coach
• Carrière Coach
• Workshops & Trainingen
• Therapie
• Relatietherapie
• Jongeren Coaching
• Ouder Coaching & School Maatschappelijk Werk

Er is geen wachtlijst: meestal kan je binnen een paar dagen al terecht. Wij hanteren geen “intake”: we gaan direct aan het werk. 

Mirjam Veltman, relatie- & gezinstherapeut i.o., Coach, is maatschappelijk werkster. Zij heeft ruim 20 jaar werkervaring in de jeugdhulpverlening in verschillende functies. Zij heeft ervaring in het coachen van jongeren, ouderbegeleiding met opvoedingsvragen, en het crisiswerk. Momenteel is zij relatie- en gezinstherapeute en coacht mensen met verschillende problemen en vragen. Mirjam Veltman werkt samen met een team professionele,  bekwame en bevlogen collega’s. 

Telefoon: 065 151 5962

www.moonconsultancy.nl

info@moonconsultancy.nl

LVPW: 060542

NVMW: 600948

Landelijk nr erkende genezer AGBCode:    90/033062  

Registertherapeut BNG, licentie:    401062R       

Kamer van Koophandel Rotterdam:    243.868.79

btw:                    NL 1314.61.643.B.01 

Veel werkgevers en zorgverzekeraars vergoeden (een gedeelte van) de consulten. 

Win hierover zelf eerst informatie in. 

Afspraken dienen minimaal 24 uur van te voren te worden afgezegd, anders worden de kosten door berekend.