dinsdag 23 oktober 2012
Verse Start...!
| |||||||||||||||||||||
maandag 18 juni 2012
Nieuwsbrief juni 2012
maandag 2 april 2012
dinsdag 13 maart 2012
Moeder en dochter
Moeder en dochter
Ik ben moeder van drie kinderen waarvan een dochter. Uiteraard ben ik dochter van mijn moeder. De relatie met mijn eigen moeder is nou niet bepaald ideaal, al een poos. Laat ik het kort samenvatten: zoals ik mijzelf een moeder wens, dat beeld van verlangen en behoefte, daar voldoet mijn moeder bij lange na niet aan. Het heeft mij heel wat tijd en tranen gekost om er mijn vorm voor te vinden hier mee om te gaan. Ik kan zeggen nu, dat dit prima is gelukt. Het gemis blijft, maar ik lig er niet meer wakker van…
Regelmatig komt het ter sprake in mijn praktijk: de band met je moeder. En dan vooral de impact die deze relatie heeft op het dagelijks leven. Niets zo ingewikkeld als geconfronteerd worden met je eigen belangen, je behoeftes en verlangen naar warmte en erkenning van die persoon die je het leven gegeven heeft. Juist als er iets schort aan deze relatie, kan er een hoop in de weg gaan zitten. Je beeld van hoe je als moeder zou willen functioneren, wat je jouw eigen kinderen zou willen geven, kan behoorlijk complex uitpakken als er pijnlijke herinneringen zijn.
Zo kwam er een poosje geleden een jonge moeder in mijn praktijk, Suze. Zij was net een paar maanden geleden bevallen van een jongetje (hij lag lief te slapen in zijn wipstoeltje naast zijn moeder in de hoek van de bank).
Suze was in tranen, doodmoe en zat vol twijfels en vragen. Over haar zwangerschap, de bevalling, de geboorte, maar vooral: hoe moet het nou allemaal verder. Suze vertelde dat ze ‘op zich prima kon opschieten’ met haar moeder. Maar het stellen van de ‘echte’ vragen, dat lukt maar niet. Ze wilde zo graag met haar moeder kunnen praten over hoe die haar zwangerschap had beleefd, hoe haar moeder haar dochter zag als baby’tje en klein meisje. Suze wilde praten over wat zij betekende voor haar moeder en de emoties bevragen die daarbij hoorden. Maar het lukte steeds maar niet. Suze haar moeder hield zich op de vlakte, steeds weer als Suze dichter bij de emotie kwam. Het deed Suze verdriet en zij vertelde dat ze zich emotioneel in de steek gelaten voelde door haar eigen moeder.
Later zijn Suze en haar moeder (met de kleinzoon in zijn wipstoeltje) samen langs gekomen voor een sessie. Met veel moeite, maar beiden met goede moed en een enorme drive om elkaar te willen begrijpen, spraken zij over de vragen die zij naar elkaar hadden. De spiegels die zij elkaar voorhielden zorgde voor enorme kwetsbaarheid die het eerst steeds onmogelijk leek te maken om hierover samen te spreken. Heel, heel voorzichtig ontstond er een opening, wederzijds begrip. Voor elkaar, voor elkaars behoefte en verlangen naar een meer diepgaand contact.
Het heeft Suze en haar moeder veel gekost, tijd en tranen. Maar er was weer wat licht gekomen in hun relatie. Suze heeft haar vragen kunnen stellen, haar moeder heeft haar dochter kunnen vertellen wat het zo moeilijk voor haar maakte om er over deze vragen te beantwoorden. Er ontstond ruimte voor kwetsbaarheid, wederzijds begrip voor het verlangen naar een veilige band, een moeder dochter band.
Afgelopen week kreeg ik een kaartje in de brievenbus van Suze. Ze was samen met haar moeder een weekendje weg geweest en had een heerlijke tijd gehad. Ze was ‘er nog niet klaar mee’, schreef ze. Maar het begin was er, en zij was er dol gelukkig mee.
Wil je meer informatie over mijn praktijk voor relatie- en gezinstherapie in Dordrecht, hoe ik werk of je aanmelden? Op mijn site Moon Consultancy staat hoe je mij kan bereiken. Wil je meer korte verhalen lezen? Ik heb een boek geschreven: “allemaal bijzondere mensen”. Hier kan je meer informatie vinden en een gesigneerd exemplaar bestellen: www.mirjamveltman.com
maandag 20 februari 2012
Linda en Jeroen
“Zij wil helemaal geen seks meer met mij”.
“Elke keer als ik toenadering zoek, springt zij op en begint de was op te vouwen of gaat iets anders vreselijk dringends doen”.Hij zucht heel diep, vanuit zijn tenen kan je de adem zien stromen door zijn lichaam naar boven. Eerst bolt zijn buik op, daarna vult hij zijn borstkas met zuurstof. Langzaam blaast hij de lucht door zijn neus naar buiten.Hij heeft zijn blik naar beneden geslagen, staart naar de punten van zijn schoenen. Handen losjes gevouwen in zijn schoot. Hij wacht met praten.
“Ik wil best wel met je vrijen, maar ben gewoon te moe”. Ook zij zucht diep. Kijkt hem aan, sluiks van opzij. Met gebogen hoofd. Zij houdt haar kopje thee vast, dat inmiddels lauw is geworden. “Het is de drukte, dat er altijd nog wel wat is te doen in huis”, zegt Linda. “Ik voel me schuldig als ik merk dat ik het liefst met een boek op de bank kruip, terwijl er nog een berg afwas staat te wachten”. “Dus als ik merk dat jij met mij wilt knuffelen, bedenk ik dat er eerst nog van alles moet gebeuren”.
Stilte.
Jeroen en Linda waren een half jaar geleden voor het eerst in mijn praktijk gekomen. De reden dat ze wilden komen voor relatietherapie, was dat ze beiden het gevoel hadden dat hun relatie op een dood spoor zat. Ze wilden wel verder samen, maar wisten niet meer hoe. De drukte van het werk en het gezin had de jaren voorbij gejaagd. Samen hadden ze de drie kinderen opgevoed, die inmiddels aan hun laatste jaren van de basisschool begonnen waren. Samen hadden ze voor de geboorte van hun kinderen afgesproken om de zorg te verdelen. Dat is ze goed gelukt, vinden ze. Ook het combineerden met hun banen, beiden in deeltijd, was geslaagd.
Wat dat betreft konden ze terugkijken op een geslaagde samenwerking. Harmonieus, zonder grote problemen hadden ze het gezin in bedrijf gehouden. De baten waren prima, want de winst was zichtbaar voor iedereen: de kinderen gezond, een mooi huis, twee keer per jaar op vakantie. De kosten… die waren wat minder glorieus, namelijk behoorlijk heftig.
Jeroen en Linda zijn het er over eens: “We hebben het allemaal prima georganiseerd, als een soepel lopend en gezond bedrijf. Maar ergens zijn we de verbinding met elkaar kwijtgeraakt. Ergens, onderweg”.
De volgende gesprekken stonden voor een groot gedeelte in het teken van betekenissen, van verlangen en behoeftes. De verschillen werden besproken. Langzaam kwam er acceptatie en begrip. Het leek eerst allemaal zo vanzelfsprekend, maar doorvragend en uitdiepend, bleek het allemaal nog niet zo simpel.
Afgelopen week kwamen Linda en Jeroen voor een follow-up, een soort van relatie-APK. Ze hadden samen hard gewerkt aan hun relatie. Na de eerdere gesprekken in de praktijk waren ze tekens heel georganiseerd geweest: met afspraken maken over wie wat doet in huis. En vooral ook, wie aan de beurt is om niets te hoeven doen. Dat heeft Linda veel rust gegeven: even niets moeten. Het koste haar lang een hoop moeite, want het schuldgevoel bleef lang aanwezig. Maar nog belangrijker, ze hadden afspraakjes met elkaar gemaakt. Elke week organiseerde de een een date met de ander. Weinig spontaan, vonden ze beiden in het begin. En behoorlijk geforceerd. Maar het werkte wel voor hun.
De kinderen uit logeren, tijd voor elkaar. Ze hebben het erin gehouden en noemen het ‘samen-tijd’. Jeroen bleek heerlijk Indisch te kunnen koken, Linda had steeds aparte ideeen voor een avondje uit. Samen wandelen over het strand, was zomer en winter favoriet geworden.
En de seks… die is er weer. Met een mengeling van verliefdheid en verlegenheid in hun blikken naar elkaar, spreken ze beiden uit dat ze veel meer naar elkaar verlangen. De behoefte naar intimiteit is sterker, verbonden voelen ze zich weer met elkaar. Naast het rennen en vliegen weten ze nu dat aan het einde van de week er een cadeautje klaar ligt, voor elkaar, samen.
Ook behoefte om samen je relatie eens ‘onder de loep’ te nemen?
Stuur me een mailtje voor een afspraak of kijk op de site van Moon Consultancy
zondag 12 februari 2012
‘
Waarom lopen zoveel vrouwen tegen problemen aan als het gaat om het combineren van werk en kinderen?’
Waarom lopen zoveel vrouwen tegen problemen aan als het gaat om het combineren van werk en kinderen?’Deze vraag krijg ik met regelmaat te horen in mijn praktijk. Het zijn de druk-bezette-altijd-bezig-en-eeuwig-moe-moeders. De vrouwen die werk en een gezin willen combineren, het liefst met een partner. Die dan ook vaak druk-hollen-moet meteen weer verder- nu geen tijd- type’s zijn.
De afgelopen weken had ik een aantal afspraken in mijn praktijk met zo’n druk bezette combi moeder. Zij en haar man hadden zich aangemeld voor relatietherapie. Het ging al een poos niet bepaald soepel meer tussen hun. Nu was het tijd voor een aparte afspraak. Inge was op de fiets gekomen, een stoeltje aan het stuur en voetenbeugeltjes aan de bagagedrager. Uit de fietstassen haalde ze een laptoptas en een flink gevulde plastic boodschappentas. Vanuit haar werk was ze eerst nog even langs de supermarkt gereden voordat zij bij de praktijk moest zijn. Dan was dat maar vast gedaan. “Ik weet van voren niet meer of ik van achteren nog leef”, verzuchte ze toen ze op de bank plofte. Het was Inge allemaal teveel geworden. De druk en verwachtingen die zij ervoer, waren torenhoog.
Inge heeft een partner met een eigen bedrijf. Voor zijn werk zit hij regelmatig in het buitenland. Daardoor komt de opvoeding van hun 2 kinderen grotendeels op haar schouders neer. “Op zich niets mis mee, hoor”, zegt Inge. “We hebben er prima afspraken over gemaakt voordat we aan kinderen begonnen”.
Zelf heeft Inge ook werk, bij een groot advocatenkantoor. Ze is daar 4 dagen per week druk met de werkzaamheden van het team op elkaar af te stemmen, het secretariaat aan te sturen en alles wat daar bij komt. “En dat is soms veel, heel veel”. “Maar ik wil mijn werk niet missen, ik vind het geweldig, het zijn leuke collega’s, ik kan mij er ontwikkelen. Bovendien verdien ik er goed mee, ook dat geeft behoorlijk voldoening”. Alleen het combineren met een onzekere en altijd wisselende agenda van haar partner, het vooruit plannen thuis, dat kost haar teveel energie, vertelt Inge.
Van te voren nadenken hoe de week waarschijnlijk zou kunnen verlopen, welk kind kan wanneer bij de oppas. Staat er voldoende in de koelkast voor de eerst komende 3 maaltijden. Zijn de wassen weggewerkt, de gymspullen schoon. Ondertussen een tas vol documenten van het werk nakijken, want de vergadering moet goed voorbereid. Als ze goed mikt, lukt dat precies tussen het op het vuur zetten van de pannen en de maaltijd in. Kan best tegelijk met het samen kijken met de kinderen van het jeugdjournaal…
Met Inge bespreek ik verschillende onderwerpen. Onder andere hoe zij haar tijd zo kan indelen dat er misschien wat ruimte komt voor een avondje bank-hangen in de week. Hoe zij gebruik zou kunnen maken van haar netwerk, om de kinderen bijvoorbeeld eens een middag door een oma of andere moeder in de buurt op te laten vangen. En haar partner, hoe zou hij haar kunnen ondersteunen om de regeldruk wat te verminderen?
De laatste keer dat ik Inge sprak, zag ze er iets rustiger uit. Het was haar gelukt om met een klein groepje moeders uit de buurt afspraken te maken, waardoor ze om beurten elkaars kinderen opvingen. Dat gaf net wat ruimte om met meer rust uit het werk te komen, de boodschappen te doen en een moment voor haarzelf in te lassen. Met haar man had ze afgesproken dat ze voortaan een keer per maand zouden gaan daten. Elkaar verrassen, dat was een verademing. Er was tijd voor elkaar, soms bij een zelf gekookt dineetje, of een lange strandwandeling. “Ik ben er nog lang niet hoor”, zegt Inge. “Het moeilijkste lijkt het om de voordelen te onthouden om op deze manier meer voor mijzelf te zorgen. Het is vaak makkelijker om gewoon maar weer alles zelf te doen, geen gedoe en ik voel me er dan ook minder schuldig door”.
En… terwijl ik bezig ben met dit stukje te schrijven, heb ik ondertussen de was gedaan, de hond uitgelaten, zoon-lief zijn Franse woordjes overhoord en een ovenschotel gemaakt… Tijd om te bank-hangen (en hopen daar mijn lief aan te treffen…)!
Wil je weten of Moon Consultancy iets voor jou kan betekenen? Ga naar de site of stuur een mailtje naar info@moonconsultancy.nl !
Dzeze blog is ook geplaatst op mam's at work
Abonneren op:
Posts (Atom)