Lisa
Ze staat op de stoep voor de deur. Helemaal buiten adem hijgend met een hand steun zoekend aan de deurpost. 'Ik heb mij zo gehaast, niet normaal meer joh', komt er in een diepe zucht uit. Eenmaal op de bank geploft, zet ik een dampende kop thee voor haar neer. Ik weet dat ze daar het liefst mee begint. Na een kwartier een glaasje water en dan afsluiten met sterke koffie. Met veel suiker. 'Ik weet het gewoon echt niet meer, dat gedoe en ge-ren. Overal loop ik achteraan, ik ben de laatste die ergens van hoort maar mag wel steeds puin ruimen'. Lisa heeft het over haar werk, haar man en haar kinderen. Ze heeft een management functie op een personeelsafdeling bij een groot bedrijf in de Randstad. Pas heeft ze promotie gemaakt, waar ze erg blij mee is. Ze had er al op gehoopt dat haar harde werken zichtbaar genoeg zou zijn. Niet dat ze er voor door de blubber zou moeten gaan, nee, het moest wel leuk blijven. Maar ondertussen werkte ze wel meer dan 40 uur per week en dan telde ze de overuren die er dagelijks bijkwamen voor het gemak niet mee. En ook niet die uurtjes dat ze 's avonds, als de kinderen op bed lagen, nog even haar mail nakeek, wat documenten doorstuurde en de agenda doornam. De kinderen waren nog klein, dus die merkte er niet zo veel van. Tenminste, dat hoopte Lisa. Haar man had wel al wat klachten gehad. Zijn baan bij het ministerie was ook al niet mis wat uren betreft. 'Maar ja, als je ergens wilt komen, zal je eerst moeten investeren', zei zij wijs. Haar man miste de uurtjes samen op de bank met een flesje wijn, een goed gesprek en een knetterende open haard. 'Het enige wat nog knettert', zegt Lisa, 'is mijn hoofd'. 'Want weet je, gek ben ik aan het worden, van al dat moeten. Ik ben nooit klaar, als mijn mail is weggewerkt, kan ik aan de afwas, moet de wasmachine opnieuw gevuld en moet ik m'n moeder bellen. Dat mensje is helemaal alleen, heeft ook zo d'r aandacht nodig, toch'? Lisa begint te gapen, een paar keer flink achter elkaar en neemt dan een flinke slok van haar water. 'Zo, genoeg geklaagd', roept ze abrupt, gaat rechtop zitten en graait in haar tas naar haar schrijfboekje. De aantekeningen van het vorige gesprek heeft zij zorgvuldig uitgewerkt, met schema's en pijlen, opsommingen en conclusies. Lisa noemt de verbeteringen, dat wat zij zich bewust is geworden in de afgelopen paar weken. Oude patronen heeft ze beschreven. Daar waar zij echt last van had, heeft ze geanalyseerd. De doelen die we samen gesteld hadden, heeft zij stap voor stap uitgewerkt. 'Ik heb je aanwijzingen over het voelen, denken en doen doorgevoerd, ik weet nu welke richting ik op wil. En ik weet ook aan wie ik kan vragen om mij daarin te ondersteunen'. Lisa vertelt dat ze grote stappen heeft gezet. Dat ze de confrontatie met zichzelf is aangegaan. En dat ze dat heel eng vond. 'Uit mijn comfort-zone en hup, de boze grote mensenwereld in'. Lisa schrikt van haar eigen woorden, is stil en zakt langzaam in elkaar, schuivend een hoek van de bank in. 'Als ik nou al die ballen de lucht in kon houden he, maar dat is echt niet meer wat mij lukt en ook niet wat ik nog langer wil'. 'Dan maar kritiek en opmerkingen, dan denken ze maar dat ik niet perfect ben'. Weer is Lisa even stil. Ze pakt de koffie aan en doet er nog 2 extra scheppen suiker in. Langzaam schept ze met haar lepeltje de half smeltende suiker van de bodem omhoog en likt het zoet op. Ze fronst eerst haar voorhoofd, dan een brede grijns. 'De wereld kan de pot op, ik weet wat ik kan en wat ik waard ben. Ik wil nog een keer de oefening doen om het invullen van andermans gedachten te stoppen. Ik heb genoeg aan mijn eigen hoofd'. Lisa gaat staan, pakt de stiften bij het schrijfbord en begint de schema's te tekenen. 'Kan jij van de week kennis komen maken met mijn directeur? 'Hij kan nog wel wat van je leren, en ik wil ook samen met mijn man hier bij jou komen'. Ze draait zich met een zwierige beweging naar mij toe en glimlacht. 'En nu ga jij mij zeker vertellen dat ik dat ook best wel zelf zou kunnen, he?!' We nemen de komende weken op hoofdpunten door. Wat zijn mogelijke valkuilen, wat kan zij zich nu voornemen om scherp te houden. Lisa maakt aantekeningen, schept het laatste restje suiker met koffie uit haar kopje en klapt dan haar schrijfboekje dicht. We maken een nieuwe afspraak. Vlak voor ze haar sportauto inspringt, roept ze mij toe of ik tijd wil reserveren voor haar directeur en haar man. 'Het zal ze goed doen'. Lisa straalt, start motor van haar wagen en geeft gas.
