Waardige bepaling
Mijn opvoeding was doordrenkt met 'de' sociale gedachte: je geeft, dat wat je te bieden hebt. Deze gedachte was voornamelijk gericht op de lagere sociale klasse. Het proletariaat, zoals mijn moeder dat noemde.
Geld was voor haar een vies woord, dat was iets van de 'rijken', de conservatieven, zelfs de liberalen.
Sociale uitkeringen waren in haar optiek dan ook een recht waar iedereen aansprak op kon maken.
Zij was hier dusdanig van overtuigd, dat het 'fout' was als ik opperde dat je toch ook best een baantje kon nemen zolang je gezond van lijf en leden was.
Mijn moeder vond zichzelf zeer politiek correct.
En zo moest ik dus ook denken, voelen en doen.
Mooi niet dus.
Ik wil werken voor mijn geld.
Ik wil zelf mijn rekeningen betalen en datgene doen wat mij een prettig gevoel geeft. Soms is dat exclusieve luxe, soms simpel en klein.
Ik herinner mij hoe ik als klein meisje mijn eigen zakcentje verdiende met een klusje voor de buurvrouw en naar de winkel huppelde om er een zak drop te kopen.
Euforisch voelde dat! Net zoals trouwens de eerste factuur, die ik na mijn eerste opdracht voor mijn vers gestarte praktijk op de brievenbus deed: euforisch.
Met een trotste kriebel in mijn buik!
Ik ben dus flink gaan studeren, en doe dat nog steeds.
Om te blijven professionaliseren, nog meer specialist te zijn in mijn vak: therapeut en coach.
Geweldig: het concept van "waardebepaling achteraf".
Ik ben er groot voorstander van.
De klant en jij spreken van te voren af wat de aangeboden diensten waard zijn. Meestal is dit uiteraard 'gewoon' in euro's. Vergoedingen zijn conform 'uurtje factuurtje' of een bepaald traject. Zoals dat vast is gelegd door het bedrijf, of zoals je dat samen een-op-een afspreekt.
Soms kan overeen gekomen worden dat een gedeelte op een andere manier verzilverd wordt.
Dit spreek ik van te voren af met de klant. Duidelijk, concreet, praktisch en voor beide partijen haalbaar.
Afhankelijk van de afspraak, geef ik soms een wensenlijstje aan de klant.... Laatst heb ik ruim 2 kilo chocolade mogen ontvangen. Gepresenteerd op een dienblad en mooi versierd. Heerlijk!
Op deze wijze worden diensten die eerst onbereikbaar leken voor een klant, wel mogelijk. Het kan er voor zorgen dat een klant vast kan beginnen met het genereren van kennis en actie. Om een flow te bewerkstelligen. Om de kar los te trekken. Om eerst te ondernemen en daarna te zien hoe dit zich vertaald in een langzaam vol druppelende bankrekening... En dan de 'aanjager' alsnog te belonen.
Waardebepaling als mogelijkheid.
Als het goed gaat tenminste.
Het is een ander verhaal als 'men' er als vanzelfsprekend vanuit gaat dat zij bepalen hoe betalingen verlopen en in welke vorm dat is. Dat jij toch moet begrijpen dat zij je factuur niet kunnen betalen, dus dat je als klant mag nemen. Als een vanzelfsprekend recht om te ontvangen.
Dan begint het toch meer op een vorm van diefstal te lijken, of proletarisch winkelen, zoals mijn moeder dat dan zou heretiketteren....
Het is maar hoe je met jezelf en anderen wilt omgaan, hoe te waarderen en hoe dit te uiten. Dus: communicatie mensen, spreek uit wat je verwacht, dan weet ieder waar die aan toe is.
Mirjam Veltman
